Panični napad, kao osnovna odrednica ovog poremećaj, pored straha visokog
intenziteta, uključuje i obilje telesnih simptoma, koji predstavljaju normalnu reakciju
organizma na stanje visoke uzbuđenosti. Tu spada širok spektar simptoma, od kojih se
najčešće javljaju sledeći: vrtoglavice, omaglice, preznojavanje, lupanje srca,
preskakanje, bolovi u grudima, otežano disanje, povećanje krvnog pritiska, drhtanje
ruku, klecanje nogu, nemir i bolovi u stomaku
Uzroci nastanka ovog poremećaja nisu u potpunosti rasvetljeni. Od bioloških teorija
pominje se genetska predispozicija i poremećaji u funkcionisanju određenih
neurotransmiterskih sistema u mozgu (noradadrenergički, serotonergički,
dopaminergički). Psihološke teorije govore o separacionim strahovima, osujećenju
oslobađanja seksualne energije, proživljenoj traumi, raznim pogrešnim uverenjima,
odnosno iracionalnim mislima, itd. Kao posebnu predisponirajuću karakteristiku osoba
koje su sklone razvoju paničnog poremećaja izdvajamo postojanje anksioznog
karaktera, koji se manifestuje već u detinjstvu sklonošću stidu, hladnim i vlažnim
dlanovima, strahu od bolesti, stalne potrebe za podrškom, preosetljivošću na mišljenje
drugih, stalnom strahu da se ne počini greška, nesosobnošću da se prihvati
odgovornost, presavesnošću, skrupuloznošću, previsokim očekivanjima od sebe.
Pre javljanja psihijatru, potrebno je uraditi internistički pregled, jer gore pomenute fizičke
tegobe koje inače idu uz strah većeg intenziteta, mogu ponekad ukazivati i na neko
telesno oboljenje.
U lečenju se kao najuspešniji model pokazala kombinacija lekova i psihoterapije. Od
lekova se uglavnom koriste antidepresivi iz SSRI grupe, u početku u kombinaciji sa
anksioliticima (lekovi za smirenje). Po nekim statistikama uspeh lečenja se može
predstaviti na sledeći način: 30-40% pacijenata biva zalečeno, oko 50% ima blage
simptome, 10-20% slabo reaguje na terapiju i ima značajne tegobe.
Generalno se može reći da panični poremećaj nije teško oboljenje u smislu prognoze,
no isto tako je subjektivno teško podnositi ga i veoma umanjuje kvalitet življenja, te je
preporuka da se treba što pre javiti psihijatru. Ovo tim pre što se kod određenog broja
pacijenata, u slučaju dužeg trajanja ovih problema, može razviti depresija ili neka
psihosomatska bolest.
